Zapisek 76.

czas zarazy – dzień 7

Kiedy zaczynasz się już trochę nudzić na kwarantannie, a akcja twojej opowieści wyraźnie zwalnia, potrzebny jest jakiś spektakularny wstrząs. No więc dziś obudziło nas trzęsienie ziemi.

Co za potworne uczucie, kiedy cały dom się trzęsie, a ty nie wiesz o co chodzi. Około 6.20 poderwaliśmy się z łóżka, bo zaczęło się nagle ruszać, ściany też, jakby ktoś potrząsał naszym mieszkaniem. I jeszcze wokół słychać było taki złowróżbny pomruk, warkot. Ja w panice trzymałam lustro. Mamy takie wielkie, oparte o ścianę, a jakby się rozbiło, to wiecie – siedem lat nieszczęścia😉 Robi na szczęście zachował spokój, zero paniki, dzielny chłopak!

To trwało jakieś kilkanaście sekund, choć mi się wydaje, że co najmniej minutę. W przebłysku świadomości pomyślałam, że to chyba trzęsienie ziemi, a zaraz potem – nie, niemożliwe, przecież jest już pandemia, to byłoby zbyt absurdalne. Okazuje się, że wszystko jest możliwe. A scenariusz godny nędznego filmu klasy B, jak najbardziej może się ziścić.

Ubraliśmy się migiem i wyszliśmy na zewnątrz. Trochę ludzi już było na ulicy. Upewniliśmy się, że to nie sen i naprawdę doświadczyliśmy właśnie trzęsienia ziemi. W samym środku pandemii. Gadaliśmy z sąsiadami, co chwila odskakując od siebie, bo przecież trzeba trzymać dystans. Nasi amerykańscy sąsiedzi byli dość wyluzowani, bo wcześniej mieszkali w Kalifornii i tam takie wstrząsy mieli co chwila do śniadania. Powiedzieli też co robić: spakować dokumenty, ciepłe ciuchy, wodę, jakieś ciastka i przeczekać na zewnątrz. Czasem, jak się wszystko wali, to lepiej jednak nigdzie nie wybiegać. Należy stanąć np. w futrynie drzwi albo schować się pod solidnym biurkiem. Jestem już teraz specjalistką. My przesiedzieliśmy cały ranek głównie w aucie, bo było zimno. Do wczoraj mieliśmy jeszcze lato; dziś, jak wybiegaliśmy z domu, prószył lekki śnieg. Jak się wali (nomen omen), to po całości.

Potem było jeszcze kilka wstrząsów, ale już słabszych. Ten pierwszy miał siłę 5,5 w skali Richtera, drugi coś ok. 5,0. Później już tylko takie kołysanie.

U niektórych znajomych wszystko pospadało z półek. U nas tylko trochę w łazience, gdzie nie gdzie tynk się ukruszył ze ścian. Na szczęście mieszkamy na parterze, częściowo w suterenie – w tych okolicznościach, to prawdziwe błogosławieństwo. Można szybko uciec i na dole mniej trzęsie.

Najgorsza sytuacja jest w centrum miasta – stare kamienice się zaczęły walić, odpadł czubek katedralnej wieży. Ostatnie większe trzęsienie ziemi było w Zagrzebiu ponad 140 lat temu, w 1880 r. Wtedy też ucierpiała katedra, do dziś ją odbudowują. Okazuje się, że to syzyfowa praca.

Na ulicach pełno ludzi, więc o kwarantannie można zapomnieć. Od dziś nie działa transport publiczny, a sklepy spożywcze mają skrócone godziny, ale teraz w obliczu nowego kataklizmu wszystko stanie na głowie. W naszym osiedlowym sklepiku np. wszystko pospadało z półek, potłukło się.

Najgorzej w szpitalach, które musiały ewakuować pacjentów. Zimno, korona wirus i groźba zawalenia.

Wróciliśmy do domu jakoś po 11.00, ale ludzie w centrum czekali na zewnątrz chyba do 15.00. Przypomnę, że kawiarnie i knajpy nie działają.

Rano jeszcze pojechaliśmy zatankować. W życiu nie widziałam tu takich kolejek po benzynę. Nie wiem czemu ludzie rzucili się na paliwo. Żeby w razie czego uciec jak najdalej? My mieliśmy już rezerwę, a perspektywa kilku godzin w aucie przy zapalonym silniku, żeby było cieplej, wymaga zapasu paliwa. Może inni wyszli z tego samego założenia? Może zamkną stacje?

Od czasu tych rannych wstrząsów jest spokój. Ale w radio powiedzieli, że w sumie to ciężko im cokolwiek przewidzieć. Nie wiem, jak dziś zasnę. W samochodzie mamy spakowany plecak na wszelki wypadek.

Jeśli narzekacie, że z powodu pandemii trzeba siedzieć w domu, to pamiętajcie, że zawsze może jeszcze być trzęsienie ziemi. I dom się może zawalić. A jeśli nawet nie, to siedzenie już nigdy nie będzie takie beztroskie, spokojne i nudne…

zdjęcia z netu