Zapisek 2.

W ramach projektu „Chorwacja na weekend” odwiedziliśmy wyspę Rab. Z Zagrzebia to raptem jakieś trzy godzinki autem, choć w wakacje może być trudniej – całe miasto w piątek po południu wyjeżdża nad morze. Trochę się więc poblokowało na wylotówkach, ale Włodek jak to Włodek, wynalazł oczywiście taką drogę, o której nawet lokalesi nie wiedzą i płynnym łukiem ominęliśmy cały korek. Jak on to robi? Pojęcia nie mam, taki dar 😊

Żeby się dostać na wyspę, trzeba jeszcze w miarę sprawnie załapać się na prom, który na szczęście (przynajmniej w wakacje) pływa co 15-20 minut, więc nie czekaliśmy zbyt długo.

Rab od strony lądu wygląda na kompletnie opuszczony, skalisty i bezludny i przez chwile miałam wątpliwości, czy aby na pewno dobrze płyniemy. Ale głębiej jest już więcej życia i zieleni, a także kilka malowniczych miasteczek i piaszczystych plaż. Od tygodnia bardzo się na to plażowanie i kąpanie nastawiałam, sprawdzałam pogodę i niepokoiłam, czy woda będzie jeszcze ciepła, by ostatecznie rankiem w hotelu zorientować się, że zapomniałam kostiumu! A że plaży dla nudystów akurat nie było, pół dnia zeszło na poszukiwaniach stroju kąpielowego dla mnie. Nie, żebym była jakoś szczególnie wymagająca – po prostu nic nie było! W końcu w jakimś nobliwym butiku dla pań mocno dojrzałych, znalazłam stosowne bikini i ruszyliśmy na plażę. Najbardziej polecaną, piaszczystą i jak się łatwo domyśleć, też najbardziej obleganą. A poza tym otoczoną straganami z kostiumami do wyboru, do koloru…   

Na zatłoczonej i rozpalonej słońcem plaży urzekły nas parasole z sejfem. Co prawda, kiedy uiściliśmy wymaganą opłatę, niewiele już nam zostało, żeby do tego sejfu schować, ale cóż – tanio już było, a teraz Europa 😊 Woda też okazała się bardziej europejska, niż tropikalna, choć Włodek twierdził, że i tak jest najcieplejsza z tych, które do tej pory miał okazję testować w Chorwacji. No dobra, nie było tak strasznie, w końcu Robi spędził tam ponad godzinę i marudził, że mu zimno tylko na początku 😉 Musimy jednak zmienić punkt odniesienia i zacząć porównywać tutejsze morze do Bałtyku, a nie do Zatoki Tajskiej.

Jeżdżąc po wyspie, odkryliśmy całkiem sporo ukrytych zatoczek z maleńkimi plażami, co prawda bez złotego piasku, ale też urokliwych. Do niektórych droga wiodła przez iglasty las, co zawsze się miło kojarzy z rodzimym wybrzeżem.

Na wyspie mieszkaliśmy w miejscowości Kampor, nad całkiem przyjemną zatoką. Droga do naszego apartamentu, to był zaplątany supeł, głównie w pionie. W każdym razie ja bym tam poległa już na pierwszym zakręcie. Co innego nasz mistrz kierownicy, który nie dość, że ma wszczepione najbardziej zaawansowane satelity google maps, to jeszcze potrafi ruszać z ręcznego wisząc na stromej ścianie 😉 Ale muszę przyznać, że bardzo mi się podobają te zakręcone uliczki i taki śródziemnomorski klimat tutejszych wsi i miasteczek. Najciekawszy na wyspie Rab jest oczywiście Rab – miasto o tej samej nazwie. Stare, nastrojowe, zbudowane z wapienia (chyba, jak to w Chorwacji), z wyślizganymi kamiennymi uliczkami, które wiją się w górę i dół. Spędziliśmy tam pół niedzieli, świętując przy okazji urodziny Włodka.

W drodze powrotnej do Zagrzebia zatrzymaliśmy się jeszcze na zamku w Senj. Taka twierdza obronna, bo tu - na terenach dzisiejszej Chorwacji – przebiegała mniej więcej granica z Imperium Osmańskim i ciągle trwały jakieś walki. Z tej ponoć przyczyny, jako że teren był przez dłuższy czas mocno obsadzony żołnierzami - chłopami na schwał -   dzisiejsi Chorwaci (potomkowie tamtych jurnych wojów) są tak rośli i zgrabni. Coś w tym jest, bo społeczeństwo tutaj wygląda rzeczywiście wyjątkowo dorodnie.

No dobrze, my tymczasem czekamy na pierwszych gości i dalej zagrzebujemy się w Zagrzebiu. O czym będę na bieżąco donosić.